wyznań reformowanych

Encyklopedia PWN

[łac. reformatio ‘przekształcenie’],

ruch religijny, teologiczny i społeczny w łonie Kościoła zachodniego w XVI i na początku XVII w., w wyniku którego powstały Kościoły ewangelickie (Kościół ewangelicko-luterański i Kościół ewangelicko-reformowany), a w dalszej konsekwencji — Kościoły protestanckie (protestantyzm).

Spleszyński Józef Jan, ur. 6 II 1808, Sielce k. Stopnicy, zm. 16 II 1879, Warszawa,

superintendent Kościoła Ewangelicko-Reformowanego;

Barmeńska deklaracja teologiczna, niem. Barmer Theologische Erklärung,

tezy teologiczne przyjęte przez opozycyjny niem. Kościół Wyznający na synodzie w Wuppertal-Barmen (31 III 1934).

Diehl Karol Bogumił (Gottfried), ur. 15 IV 1765, Leszno, zm. 18 IV 1831, Poznań,

superintendent Kościoła ewangelicko-reformowanego;

[gr.],

dzieło pojednania i zjednoczenia Kościołów chrześcijańskich i samych chrześcijan.

[łac. < gr. < hebr.],

mozaizm, wyznanie mojżeszowe,

religia Żydów; także zespół wierzeń, wartości etycznych i postaw wynikający z tradycji i obyczajów narodu żydowskiego.

Materiały dodatkowe